تابستان 1385 - رایحه خوش

سفارش تبلیغ

کاش دلتنگی را نام کوچکی بود تا به جان می خواندمش.................

RSS
خانه
ایمیل
شناسنامه
مدیریت وبلاگ

کل بازدید : 96785
بازدید امروز : 24

اوقات شرعی

........... درباره خودم ...........

مهم نیست

........... لوگوی خودم ...........
تابستان 1385 - رایحه خوش

..........حضور و غیاب ..........
یــ

ــاهـو
.......جستجوی در وبلاگ .......

........... دوستان من ...........
پژواک دل
ناقوس مستان
عاشق بی معشوق
اشک غم
دوستان
تنهای تنها

............. اشتراک.............

............آوای آشنا............

............. بایگانی.............
زمستان 1385
پاییز 1385
تابستان 1385

دیــــــــــــــــــــــــــوانه ات را بــــــــــــــخاطر بسپــ

نویسنده : مهم نیست:: 85/4/15:: 9:41 عصر

امشب دلا دیوانگیها می کنم مــــــــــــن

خود را بهر میخانه رسوا مـــی کنم من

از دست غمها جامه بر تن مــــــیدرانم

وز اشک حسرت دیده دریا می کنم من

امشب خم فردای نا پیــــــــدا نــــــدارم

فردا چو اید فکر فردا مـــــــــی کنم من

ازرده شد جان من غوغـــــای هستـــی

ارامش از مستی تــــــــمنا مـــــــی کنم

امشب در این میـــــخانه نقش ارزو را

در دیده مینا تــــــــــــماشا مــــــــی کنم

گم کرده ایام جوانی را بـــــجامــــــــی

در پای خم مستانه پیدا مــــــــــــی کنم

سر در گریبان میبرم وز همت اشـــک

غمهای دیرین رازسر وا مــــی کنم من

ای غم که دست از جان نا شادم نداری

امشب ترا با باده سودا مـــــی کنم مـن

پرورده ام در سینه دل را روز گاری

عمریست با دشمن مدارا می کنم مــن

ایدل بگو با نازنین یارم که امــــــشب

این شعر با یاد تو انشا مـــــی کنم من

وین نیمه جان خسته ام را نیز روزی

قربانی ان قدو بالا مـــــــــــی کنم من

.......................................................................................................

ز شبهای دگر دارم تب غم بیشترامـــشب

وصیت میکنم باشید از من با خبرامــــشب

مباشید ای رفیقان امشب زمن غـــــــــافل

که از بزم شما خواهیم بردن دردسرامشب

مگر درمن نشان مرگ ظاهرشدکه مــیبینم

رفیقان رانهانی استین برچشم ترامـــــشب

مکن دوری خداازسربالینم ای همـــــــــــدم

که من خود را نمیبینم چو شبهای دگرامشب

شرردرچان وحشی زدغم ان یارسیمین تن

زوی غافل مباشیدای رفیقان تا سحرامشب

برای تو که با حضورت مرا به طراوت لبخند میهمان می‌کنی و

در نبودت به زیبایی اشک:

چقدر اینجا حضور لحظه‌ها دلگیر و بی‌رنگ است
که امشب هر دو سوی شیشه‌ی این پنجره خاموش و دلتنگ است
منِ بی تو و این شمعی که امشب تا سحر چون من، حدیثِ سوختن دارد
و آن سو شهر غمگینی که از هرم حضور هر شبت خالیست
ببین اینجا زمین تاریک و چشمانت میان مشرقی دیگر طلوع کرده‌است
ببین اینجا زمان دلگیر و لبخندت غرورافزای شهر دیگری گشته
ببین در کوچه‌ها امشب سکوت خسته‌ای جاریست
خروسی می‌دهد آوا
که می‌گوید که در این گاهِ شب، آوازِ بی‌وقت است؟
که فریادش نفیرِ یک شبِ دیگر سکوت و رنج و بیداریست

یگانه یار، اگر خوابی و گر بیدار

من امشب تا سحر با یاد چشمانت غزل می‌گویم و می‌گریم

و هشیار می‌مانم
که تو تنها‌ترین یاری و اینجا شهر بی یاریست
...
اگرچه شام‌های بی تو و افسون چشمانت پر از رنج

و پر از سختیست
ولی شب‌های شاعر را، فروغ عشق تو کافیست
کمی من، تا ابد تو، یک بغل آواز اعجازت،
تمام سهم من از حجم خوشبختیست

مکن از برم جدایی مرو از کنارم امشـب

که نمی شکند از تو دل بیقرارم امـــــشب

چه زنی صلای رفتن چو نماند پای رفـتن

چه کنی هوای رفتن؟که نمـی گذارم امـشب

بر خم چو بر گشادی در وعـده ها که دادی

نه شگفت اگر بشادی نفسی بــر ارام امشب

گل بخت شد شکفته که شوم چو بخت خفتـه

که تو داده ای نهفته بر خویش بارم امـــشب

دگر ارزو نجویم پی ارزو نپویـــــــــــــــــم

همه از تو شکر گویم که توئی شکارم امشب

دل تو داری چو نمی دهی به یــــــــــــاری

نکنم بترک زاری که ز عشق زارم امشب

قرار جان من ازجان بقـــــــــــــرار مپرس

مپرس تا چه کشیدم در انتظـــــــــار مپرس

مرا زبان غمی هست هر ســــــــــــر موئی

مپرس از دلو غمهای بیشـــــــــــمار مپرس

مپرس بی تو به ماروزو شــب چه می گذرد

ز روز تیرهمگو وزشبان تـــــــــار مپرس

زباغ دیده جدا از تــــــــو لالــــــه می روید

بین به چشم من از جان داغــــــــدار مپرس

هوای یارو دیــــــارم نمـــــــــی رود از یاد

زجور یارمگووزغــــــــم دیـــــــــار مپرس

چه رفت برسرم از گـــــــــــــــردش زمانه

مپرس تا چه کشیدم ز روزگـــــــــار مپرس

.............................................................................................

همیشه سبز می خشکد
همیشه ساده می بازد
همیشه لشکر اندوه به قلب ساده می تازد

من آن سبزم که رستن را تو آخر بردی از یادم
چه ساده هستی خود را به باد سادگی دادم

به پاس سادگی در عشق درون خود شکستم زود
دریغا سهم من از عشق قفس با حجم کوچک بود
دریغا سهم من از عشق قفس با حجم کوچک بود

درونم ملتهب از عشق ، برونم چهره ای دمسرد
ولی از عشق باختن را غرور من مرمت کرد
به جز از دوستت دارم ، حرفی نشد ز لب جاری
ولی غافل که تو خنجر درون آستین داری

طلوع اولین دیدار ، غروب شام آخر بود
سرانجام تو و عشقت ، حدیث پشت خنجر بود
سرانجام تو و عشقت ، حدیث پشت خنجر بود

نظرات شما ()

< 1 2 3